Tasmania!

G’day!

Kort nadat ik eergisternacht op een donkere berggweg voor de vierde keer in een half uur tijd een wallabee dood reed met mijn auto, dacht ik bij mezelf: het leven kan rare sprongen maken, net zoals de wallabees op de weg dat doen.

Maar terug naar het begin… wat is er allemaal gebeurd de laatste tijd?

Na mijn tijd in Western Australia had ik een plan om van Adelaide naar Melbourne te fietsen. Aangezien ik een voorstander ben van radicale beslissingen besloot ik uiteindelijk een ticket te boeken naar Tasmanië, de meest zuidelijke eilandstaat. Ik vloog in op Hobart, de zeer aangename hoofdstad aan de zuidelijke oostkust. In een hostel ontmoette ik een man met een mountainbike met wie ik de volgende dag de prachtige Mt Wellington beklom, een mooie steile fietstocht die ons van zeeniveau naar de top op ruim 1000 meter bracht met prachtig uitzicht. Van hem hoorde ik dat er veel werk was in de lokale fruitteelt. Dat leek me op zich wel interessant om te ervaren en zodoende koerste ik verder naar het zuiden richting de wonderschone Huon Vallei, befaamd om zijn vele fruitgaarden. Bij toeval belandde ik in een bizarre backpackerenclave waar ze voor de volgende dag een baan voor me hadden als kersenplukker. Frapant om te vermelden dat er in dit smerige hostel met bijbehorende camping al ruim een maand lang ruim honderd Aziaten vertoeven die azen op een baan in de fruitteelt. Tegen betaling voor het verblijf in dit hostel regelen zij een baan voor hen, maar de meesten waren al weken werkloos. Pure discriminatie en uitbuiting tegenover hen want ik kon gelijk beginnen.

Het kersenplukken ging me goed af, het is fijn om in de buitenlucht te werken en ruim een kilo kersen per dag te eten maar na een paar dagen is de spanning er gauw af en word het kersengepluk best saai. De collega plukkers waren gezellige lui, met hier en daar een interessant persoon, veel high-tech-backpackers en een verzameling verdwaalde zielen. Na een week in de backpackerenclave ontmoette ik Holger en Alexander uit Duitsland. Zij waren onafhankelijk van elkaar vanuit Duitsland naar Australië gefietst en waren al twee jaar onderweg. Fijne kerels en samen heel wat te bespreken, wereldfietsers onder elkaar zeg maar. Met hen ben ik gaan wild kamperen in de wildernis, net buiten Huonville, het dorpje waar we alle drie werk hadden in de kersenteelt. We kochten een zeil waaronder we kookten en zwommen dagelijks in de dichtbij gelegen rivier om op te frissen. Mooie tijden. Na drie weken in de wildernis geleefd te hebben was het kersenseizoen ten einde en namen we afscheid, onze wegen scheidden verder en ik besloot om meer van Tasmanië te gaan verkennen.

Tasmanië is een ongelooflijk mooie plek op deze planeet. Ik ben qua indrukwekkende landschappen en natuur best wel wat gewend maar Tasmanië wint de schoonheidsprijs. Via Hobart fietste ik verder over de Tasman Highway de oostkust tegemoet. Mijn eerste stop was Wineglass Bay, een iconische baai in de vorm van een wijnglas met een hagelwit strand en kraakhelder zeewater. Ik ontmoette een stel tienermeisjes die me uitnodigden om van hun kampeerplek gebruik te maken. Die nacht, terwijl de meisjes dronken op het strand zaten, lag ik in mijn tent te luisteren hoe een troep possums (rare brutale knaagdieren) ons kamp teisterden en plunderden.

Mijn fietstocht vervolgde zich over de mooie heuvelachtige kustroute langs idyllische dorpjes en uitgestrekte stranden. Ik kampeerde bij de Dianas Lagune, waar ik Rosemary ontmoette in haar mini campervan. Rosemary was een ongehuwde oude vrijster met een papegaai op haar schouder die in de wilde jaren ’70 als playboy bunny New York onveilig maakte. Mooie verhalen bij het kampvuur die avond. Ik fietste verder naar de Bay Of Fires, een kilometers lang parelwit strand met niemand te bekennen, pure schoonheid en wildernis geheel onaangetast. Destijds zagen de eerste Engelse avonturiers die dit land aan het verkennen waren grote vuren op het strand van de Aboriginals die zo probeerden de indringers/boze geesten te verdrijven. Zowaar is de naam Bay of Fires ontstaan. Na een mooie nacht kamperen aan een baai liet ik de kust achter me en koerste ik de heuvels over het binnenland in.

In Derby, een klein dorpje omgeven door regenwouden met ooit een florerende Chinese tinmijn, zag ik langs de weg een Sadhu staan. (Een sadhu is een ascetische monnik die zijn leven wijdt aan bevrijding met betrekking tot de Hindoeistische context) Een vreemd verschijnsel want normaal gesproken kom je deze alleen tegen in India. Baba, geboren en getogen Tasmaniëer met lange baard en dreadlocks van 1,5 meter lang was het stoppen waard en ik besloot een praatje met hem te maken. Ik maakte kennis met zijn zoon Daniel en werd uitgenodigd om te blijven voor het eten. Deze ontmoeting is inmiddels alweer een maand geleden en ik ben nog steeds in Derby en woon bij Daniel. Ik help hem mee met het renoveren van zijn prachtige houten huis dat nationaal erfgoed is. We werken dagelijks aan het huis, eten de vruchten uit de tuin en de bossen en zwemmen dagelijks in de rivier met drinkbaar water. In het weekend werk ik samen met Baba bij Snow, een besnorde kerel die een dubbelganger is van die malle uitvinder van Mythbusters. Snow verzameld zware machines zoals bulldozers, tractors en graafmachines en ander zwaar geschut waar een motor aan zit. Hij sleutelt aan alles en spreekt over machines in vrouwelijke persoonsvorm. We zijn bezig met het bouwen van een houten schuur op het erf voor zijn klassieke auto’s, zagen dode bomen om met kettingzagen voor brandhout en drijven wilde koeien van veld naar veld. Sinds kort werk ik ook drie dagen per week in een grote kruidentuin in Bridport, een klein dorpje aan de Bass Strait, de grote zeestraat die Tasmanië scheidt van het vasteland. Stewart, de vrolijke eigenaar is een hyperactieve en topfitte Canadees van 65, een pure wereldreiziger die al tientallen jaren geleden neerstreek in Tasmanië en sindsdien zijn kruidentuin runt. Ik leer daar veel over het verbouwen en onderhouden van kruiden zoals koriander, tijm, munt, rozemarijn, basilicum, oregano en diverse groenten. Heel leuk en leerzaam werk.

Twee weken geleden ben ik een weekje op en neer gevlogen naar Melbourne om de stad te verkennen. Ik bezocht daar het Soundwave Festival waar ik talrijke favoriete bands zag optreden. Ik genoot van de gastvrijheid van Tyler en zijn familie die ik drie jaar geleden ontmoette in het mooie en vriendelijke Syrië, toen het nog geen uitzichtloze brandhaard was. Mijn plannen om binnenkort te gaan wonen en werken in Melbourne heb ik voorlopig op de lange baan geschoven. Via mijn maat Snow ben ik aan nieuw werk gekomen voor de komende maanden. Springfield Hatcheries, een zalmkwekerij in een naburige vallei omgeven door regenwouden, word de nieuwe uitdaging naast het houten huis renoveren en kruiden verbouwen.

Tasmanië is een wild land met wilde mensen, aldus de lokale bevolking, en die mening deel ik. Het is hier aangenaam en ik blijf voorlopig. En nu kom ik op het punt van het begin van dit verhaal: dat het leven rare sprongen kan maken. Je ontmoet iemand in een dorpje langs de weg, en een maand later woon je er, heb je vier werkgevers, een auto, een kring interessante figuren en gezellige dieren. Het bewijst des te meer dat het veel leuker is om open te staan voor alles dat op je pad komt en langer op een plek te blijven als je het naar je zin hebt. Opgaan in het dagelijkse leven. Het staat zelfs op de kentekens: ‘Tasmania, your natural state, explore the possibilities’.

Tot de volgende fax!